Άντρες! Άντρες - φώναξε το Φυλλιό από τη γωνιά της - Η θα κάμετε σαν άντρες, ή θα κάτσετε στ'αυγά σας. Ή θα βάλετε δυναμίτες στο κάστρο της Νερομάνας ή θα κρατήσετε φωτιά στα σωθικά σας. Η Νεράϊδα δε χάνεται. Άμα λέμε <<Ο Θεός δεν πεθένει>> τι είναι που καταλαβένετε σεις; Εγώ αυτό που καταλαβένω, πώς του Θεού τα έργα είναι πάντα ζωντανά κι αιώνια. Εκειδά αποκάτω θάναι θαμμένη, σαν το Χριστό, ώσπου νάρτει η Μεγάλη Κερεκή. Να τα σπάσει ούλα και νάρτει πάλε τρέχοντας στην αυλή μας, του Θεού η δύναμη!
Η κάθε μανία βλέπετε, σαν το πολιτισμό, δεν ξέρει να σταματήσει ως εκεί που δεν γίνεται καταστροφή. Πάει συνέχια μπροστά, σαν πρόοδος, πάει, ως τη στιγμή που δεν έχει πιο πέρα, και τότε κάμνει αυτό που κάμνω κι εγώ τώρα. Αναπολεί τα Κίταλα. Όσο για τον πολιτισμό που είπαμε, ο Θεός να βάλει το χέρι του να μην ανακαλύψει ο άνθρωπος το κουμπί που θανατίνάξει τη γη σαν βόμβα στον αέρα. Γιατί άμα το βρει, θα το πατήσει οπωσδήποτε... Θα τον τρώει το χέρι του να το πατήσει.
Η λαχτάρα για το θρίαμβο της τρικυμίας είναι πιο δυνατή απ' το όραμα της γαλήνης.
Ένα μονάχα Μυρτιά μου ήταν το μεγάλο το λάθος του Θεού. Πούβαλε στον Παράδεισο έναν άντρα και μια γυναίκα. Με παιδάκια έπρεπε να τον αρχίσει, με παιδάκια! Να τον γεμίσει παιχνιδάκια, όχι απαγορεμένα. Κι όχι με συλλογισμούς κι όνειρα!...
Αυτό ήταν το λάθος του Θεού. Και μου τόπε ο ίδιος μια βραδιά στον ύπνο μου. Έστειλε τον άγγελο του και μου τόπε, όπως τον έστειλε στην Παναγιά, την Παρθένα με το κρίνο.
Αν έβανε παιδάκια στον Παράδεισο θα κλέβανε τα μήλα κι εκείνος θα γελούσε. Ξέρεις τι όμορφα γελάει ο Θεός...
