Κι ακόμα ένα. Κοιτάτε εκεί πέρα της θάλασσας τα κύματα. Έχουν αρχή και τέλος τα κύματα; Γεννημένα απ' της γης τον όγκο λυσσάνε στα στενά όρια της ψυχής τους. Είτε παλεύουν είτε αγκαλιάζουνται, είτε στριφογυρνάνε είτε δέρνουνται, πάντα είναι ακουμπισμένα στην πλάτη της θάλασσας, πάντα σπρώχνουνται, και δε ξέρεις ποτέ, αν γελάν η κλαίνε.