Αρχή του έργου

Έλα Χριστέ και Παναγιά ν' αρχίσω το τραγούδι
Να παίξω λύρα το πουρνό, βιολί το μεσημέρι
Και ταμπουράν από βραδύς, ώσπου να φέξ' η πούλια.
Κι αν φέξ' η πούλια την αυγή πάλι δεν θα κοιμάμαι.
Πάλι θα σέρνω δοξαριές να στιχοκουβεντιάζω...
Κι αν παινευτεί κι ο Αυγερινός το πώς να με νυστάξει
Και δείτε τα ματάκια μου αργά να καλυβώνουν
Και δείτε τα χεράκια μου να σιγανοκουνιούνται...
Αν το δεξιό του δοξαριού δεν καλαμολυγιέται
Αν τα ζερβά μου δάκτυλα δεν παν σαν χελιδόνια,
Τότε να με θρηνήσετε γιατ' είμ' αποθαμένος!


Τέλος του έργου

Και σαν μακρύναν ανοιχτά και σβύστηκαν οι βάρκες
μέσ' στα μελάνια του γυαλού, ανάμεσα πελάου
σηκώνει ο Νίκος το κουπί, κι όλοι το ίδιο κάνουν
και χαιρετάει τα νησιά με τούτα δω τα λόγια.


Σπηλιές και βράχοι και βουνά της θάλασσας του Αιγαίου,
στοιχειοδεμένα ονόματα μέσ' του πελάου τα σκότη
μες στ' ουρανού τους κεραυνούς μέσα στις φλόγες του ηλίου,
στη δύναμη που στήνεται Ελληνική η ψυχή σας,
τρανή ας σταθεί κι η ελπίδα σας νησάκια αγαπημένα!
Θαρτεί μια νύχτα η Λευτεριά να πει κρυφά στ' αυτί σας
<<Νησάκια μου ήρτα! Πάψετε νάστε συλλογισμένα!>>


Το έργο αποτελείται από 2000 στίχους.